سلام
تا حالا به این فکر کردی که چقد خوبه وقتی آدم میشه بیاد پشت میزش بشینه و بدون کاغذ و قلم، فقط با فشار دادن چند دکمه شروع کنه به نوشتن کنه
یه صفحه ای جلوت میاد که انتها نداره و یه خودکاری داری که رنگش تموم نمیشه
یه جورایی مثل حرف زدن با خداته، هر لحظه که اراده کنی و هر چی که دل تنگت بخاد میتونی به زبون بیاری و با خدات شروع به حرف زدن کنی، چرا که اون هواتو داره و بینا و شنواست

امام صادق (علیه السلام) مى فرماید:
 «سمیع بصیر، أى سمیع بلا حاجة، و بصیر بلا آلة، بل یسمع بنفسه و یُبصر بنفسه»
یعنى: «خدا شنوا و بینا است، شنوا است بدون دستگاه شنوایى، و بینا است بدون ادوات حسى، بلکه بالذات مى شنود و مى بیند»
اما بعضی ها فکر میکنن که برای حرف زدن با خالقش حتما باید شرایط خاصی باشه،با وضو باشه، رو به قبله باشه، پنج شنبه باشه، داخل امام زاده باشه، دعا دعای کمیل باشه...
درسته که با اون شرایط آدم حس بهتری داره، اما گاهی اوقات آدم یهو دلش میگیره، دلش هوای یکی رو میکنه که پیشش باشه تا باهاش حرف بزنه و سبک بشه، یکی باشه که خیلی بهش نزدیک باشه

دوست نزدیکتر از من به من است          وین عجبتر که من از وی دورم!
چکنم با که توانگفت که دوست                   در کنار من و من مهجورم!